vergeten

Vandaag heb ik rode bietjes gegeten. Leuk om te weten zul je denken. Maar waar het mij om gaat is dat het mij deed herinneren aan Turks Fruit waarbij Olga dacht dat ze kanker had omdat ze bloed in haar ontlasting meende te ontdekken. Maar dat kwam dus door de bietjes. Later bleek ze toch kanker te hebben.
Laatst hebben mijn ouders een brief ontvangen dat de ligtijd van de ouders van mijn vader, mijn grootouders dus, binnenkort voorbij is. Beide zijn kort na elkaar overleden aan kanker. Ze hebben de afgelopen ca. 60 jaar mogen genieten van wat uiteindelijk toch niet hun laatste rustplaats is.

Ik heb ze helaas nooit mogen ontmoeten, maar het bracht mij er wel toe hun graf een bezoekje te brengen toen ik toch in de buurt was tijdens mijn fietstochtje afgelopen zondag. En ik bedacht wat er eigenlijk overblijft als het graf geruimd is, want dat zal er wel van komen. Een herinnering bij mijn pa, die ook de jongste niet meer is. En dan? Een vage foto van wildvreemde mensen met toevallig dezelfde achternaam. Slechts nog terug te vinden in de gemeentelijke registers, that's it.
Dat deed mij weer denken aan een gesprekje wat ik eerder met moatientje voerde (gek-praatje.) Dit onderwerp komt wel vaker ter sprake in blogland, maar het hoort bij het leven. En het blijkt wel weer hoe vergankelijk alles is. Aangezien ik geen grootste daden heb verricht (buiten 2 kinderen verwekt) en geen notabele of ander belangrijk persoon ben zal ik ook wel in de vergetelheid verdwijnen. Ach, wie dan leeft wie dan zorgt.
Voorlopig staat ons eerst nog een feestje te wachten. Sterker nog, het leven is een groot feest (je moet alleen zelf de slingers ophangen).